Schaitter Ignacy, krypt. DIS (1858–1943), lekarz, praktyk i teoretyk pszczelarstwa. Ur. 14 VII w Rzeszowie, był najstarszym z trzech synów Ludwika (zob.) i Gabrieli z Tuszyńskich.
S. pobierał nauki początkowe w Rzeszowie, w tamtejszym gimnazjum uzyskał 11 VII 1877 świadectwo dojrzałości. T.r. zapisał się na Wydz. Prawa UJ, wkrótce jednak przeniósł się na Wydz. Lekarski. Należał do wybijających się studentów i na wniosek prof. Leona Blumenstocka (później Halbana) został drugim z kolei po Franciszku Sobolewskim demonstratorem katedry medycyny sądowej w l. 1882–7. Rygoroza zdał celujące i otrzymał 9 III 1883 dyplom doktora wszech nauk lekarskich.
Od 22 III t.r. S. objął obowiązki lekarza sądowego (przez pewien czas również chemika sądowego) przy Krajowym Sądzie Karnym w Krakowie; prowadził też kursy z higieny, policji lekarskiej oraz ustawodawstwa lekarskiego dla przyszłych biegłych (lekarzy sądowych). W r. 1885 (kwiecień–lipiec) jako stypendysta fundacji Walentego Szklarskiego przebywał w niemieckich i austriackich ośrodkach naukowych: w Berlinie pracował w zakładzie medycyny sądowej pod kierunkiem C. Limana oraz słuchał wykładów psychiatry B. von Guddena, w Monachium szkolił się w pracowni chemiczno-higienicznej M.J. Pettenkofera, w Wiedniu uczęszczał na wykłady E. von Hofmanna z medycyny sądowej oraz E. Ludwiga z chemii. Po powrocie do Krakowa odbył służbę wojskową.
Dn. 1 I 1887 S. został asystentem na Wydz. Lekarskim. W t.r. zdał z odznaczeniem «egzamin fizykacki» uprawniający do pełnienia obowiązków lekarza miejskiego. Dn. 15 III 1890 Rada m. Krakowa mianowała go lekarzem obwodowym. Pod koniec pracy S-a na UJ (trwającej do 31 XII 1890) wywiązał się z nieznanych przyczyn konflikt między nim a Leonem Wachholzem (od r. 1891 asystentem, a od r. 1896 profesorem medycyny sądowej). Gdy w r. 1898 otworzyła się przed S-em perspektywa objęcia katedry medycyny sądowej we Lwowie, opinia Wachholza, mimo pozorów obiektywizmu, przeszkodziła mu w uzyskaniu tego stanowiska. Po powstaniu instytucji stałych kontraktowych lekarzy sądowych S. pełnił od 1 V 1906 do 31 VI 1907 tę funkcję obok Wachholza i Stanisława Horoszkiewicza.
Jako lekarz miejski S. popadł w spór z Ignacym Daszyńskim, domagał się bowiem od akuszerek rejestracji urodzin również w niedziele, czemu Daszyński się sprzeciwiał argumentując, że niedzieła jest dniem wolnym od pracy. Śmierć żony spowodowała czasowe odejście S-a od zawodu lekarza. Jeszcze w l. 1908–9 pełnił zastępczo obowiązki fizyka miejskiego (naczelnego lekarza), ale w r.n. zrezygnował z wszystkich zajęć lekarsko-urzędniczych. Rada m. Krakowa wyraziła S-owi szczególne uznanie za jego wieloletnią pracę.
S. opuścił Kraków i udał się do Rzeszowa, gdzie w l. 1910–18 był lekarzem sądowym, wykonując jednocześnie praktykę lekarską. W r. 1913 objął administrację rodzinnego sklepu odziedziczonego po bracie Józefie. Coraz bardziej jednak kierował swoje zainteresowania w stronę ogrodnictwa i pszczelarstwa. W r. 1916 przyjął do spółki syna Ludwika, a po jego śmierci w r. 1918 zarzucił całkowicie działalność handlową (firmą kierował Michał Gottman, z którym S. zawarł spółkę w r. 1919, w końcu mu ją sprzedał w r. 1928) i poświęcił się pszczelarstwu.
S. popularyzował pszczelarstwo przeważnie w Małopolsce, odbywał liczne podróże z prelekcjami i prowadził obfitą korespondencję z właścicielami pasiek. Po utworzeniu w Państwowym Instytucie Naukowym Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach działu pszczelarskiego przez kilka lat S. był kierownikiem pasieki, a także otrzymał propozycję objęcia wykładów na Wydz. Ogrodniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. W l. dwudziestych wyjechał z Rzeszowa do Krakowa, a na początku 1927 r. zamieszkał w zakupionym w Tenczynku pod Krzeszowicami dworku. W l. 1928–39 na Wydz. Rolniczym UJ prowadził wykłady zlecone z pszczelarstwa oraz ćwiczenia praktyczne w podkrakowskich pasiekach.
W l. 1882–90 S. należał do Tow. Lekarskiego Krakowskiego, w r. 1887 pełnił w nim funkcję sekretarza dorocznego. W późniejszym okresie był członkiem Tow. Pszczelniczego w Krakowie oraz członkiem zarządu Naczelnego Związku Towarzystw Pszczelarskich RP.
W dziedzinie medycyny sądowej S. opublikował ok. 30 artykułów naukowych oraz ponad 100 recenzji i sprawozdań w „Przeglądzie Lekarskim” i „Przewodniku Higienicznym”, „Medycynie”, a także w „Nowej Reformie”. Za najcenniejszą uważają fachowcy jego pierwszą publikację pt. Uwagi nad sądowo-lekarskim badaniem plam nasiennych („Przegl. Lek.” R. 22: 1883). Z dziedziny pszczelarstwa ogłosił S. sporo drobnych broszur i artykułów, m.in. w krakowskim „Pszczelarzu” i lwowskim „Bartniku Postępowym”. Najważniejszą z nich była broszura pt. Jak robię ul amerykański i jak w nim gospodarzę (Kr. 1920). Wywołała ona duże zainteresowanie i dyskusję między autorem a hodowcami. Wszystkie prace z tej dziedziny drukował pod pseud. DIS (tj. dr Ignacy Schaitter). S. zmarł 6 XII 1943 w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim.
W małżeństwie (zawartym w r. 1886) z Józefą z Kobielskich (1863–1907) miał S. troje dzieci: Ludwika, Zofię (1888–1894) i Jadwigę (1890–1961), zamężną za Włodzimierzem Rachmistrukiem (zob.).
Syn Ludwik (1887–1918) ukończył prawo na UJ (doktoryzował się w r. 1916); po wejściu do rodzinnej firmy w r. 1916 uporządkował dokumentację, nawiązał kontakty z dawnymi dostawcami i zawarł nowe, poszerzył asortyment o artykuły fotograficzne; zmarł w czasie epidemii «hiszpanki».
Portret S-a w posiadaniu wnuczki Ireny Pałaszewskiej; – Konopka, Pol. bibliogr. lek. XIX w.; Kośmiński, Słown. lekarzów; – Baran E., Sylwetki polskich medyków sądowych – Ignacy Schaitter, „Arch. Med. Sądowej i Kryminologii” T. 36: 1986 nr 1 s. 58–63 (fot., bibliogr. przedmiotowa i podmiotowa); Homola I., Kwiat społeczeństwa, Kr. 1984; Kusiak M., Dzieje katedry medycyny sądowej, w: Sześćsetlecie medycyny krakowskiej, Kr. 1964 II 326; Perkowska U., Kształtowanie się zespołu naukowego w Uniwersytecie Jagiellońskim (1860–1920), Wr. 1975; Wachholz L., Sto lat istnienia katedry medycyny sądowej w Uniwersytecie Jagiellońskim, „Przegl. Lek.” 1905 nr 6 s. 82 (toż osobno Kr. 1905 s. 32–3); Widacki J., Stulecie krakowskich detektywów, W. 1987 s. 115; – Kron. UJ za l. 1864–87, Kr. 1887 s. 73, 222; – „Kur. Rzeszowski” 1886 nr 16; – Arch. UJ: S II 619, S II 819, WL II 61, WL II 62, WL II 152, WL II 514, WR 12; B. Ossol.: rkp. 16165 (Ataman S., Stara firma. Dzieje przedsiębiorstwa handlowego, które działało w Rzeszowie w latach 1780–1950, I–III); – Materiały i informacje ustne wnuczek S-a: Ireny Pałaszewskiej z Tenczynka i Jadwigi Uznańskiej oraz Andrzeja Sabudy z W.
Stanisław Zwolski